GRH Karelia

beret

Prototyp samolotu "Myrsky" (MY-1), oblatany został w dniu 23 grudnia 1941 roku przez ówczesnego, głównego pilota oblatywacza zakładów VL- Luutnantti Erkki Itävuori. Lot odbył się nad fabrycznym lotnisku zakładów VL w Tampere. Samolot uzbrojony był w dwa km. kalibru 12,7 mm wbudowane w kadłub. Kilka pierwszych dni lotnych maszyny naświetliło problemy z jakimi boryka się nowy myśliwiec. Okazało się, że; "Myrsky" ma bardzo słabe wznoszenie, zwrotność poniżej oczekiwań i tendencję do odchylania w prawo podczas lotu (trawersowanie). W trakcie prac nad prototypem, trwających aż do marca 1943 roku, konstrukcję samolotu znacznie odchudzono, redukując masę startową z 3242 kg do 2925 kg. Dzięki temu zabiegowi poprawiono zwrotność maszyny. Samolot otrzymał również nowe wolnonośne usterzenie z większą powierzchnią steru kierunku, drewniane śmigło typu VLS 8002 zamiast metalowego Hamilton Standard, kołpak śmigła. Dodatkowo, hydrauliczną instalację chowania podwozia zastąpiono elektryczną. Tak zmodyfikowany samolot MY-1 był gotowy do dalszych prób dopiero w marcu 1943 roku.
Wprowadzenie do produkcji seryjnej zmodyfikowanego egzemplarza blokowało ministerstwo obrony, jednak w międzyczasie (maj 1942) zamówiło u producenta trzy następne prototypy (MY-2 do MY-4 i wraz z prototypem MY-1 określane są w literaturze jako "Myrsky" I lub I seria).

Wszystkie samoloty I serii rozpoczęły próby w locie pierwszej połowie 1943 roku, a już 6 maja zniszczeniu podczas lądowania uległ egzemplarz nr MY-2. W dniu 5 sierpnia 1943 roku lądował awaryjnie ze schowanym podwoziem egzemplarz nr MY-3 i próby przerwano aż do października. Podczas remontu zamieniono płócienne pokrycie tylnej części kadłuba na sklejkowe. Zwiększyło to masę konstrukcji, ale w zamian uzyskano prawidłową sztywność kadłuba. Mimo to samolot został stracony 19 listopada. Przyczyną katastrofy, grzebiącej pilota Lentomestari A. Siltavuori był tak zwany efekt flatteringu (drżenie skrzydeł) podczas lotu nurkowego. Egzemplarz nr MY-4 wykorzystywano natomiast do prób uzbrojenia, a 26 lutego 1944 roku dostarczono go do dywizjonu myśliwskiego HLeLv 26 (Hävittäjälentolaivue 26) do przeprowadzenia prób operacyjnych. W dniu 17 marca 1944 roku także ten samolot rozpadł się w powietrzu podczas próby lotu nurkowego i pilot Luutnantti J. Marttila zginął w szczątkach maszyny.

Kontrakt na budowę 47 egzemplarzy tzw. II serii (2. sarja) podpisano już 18 sierpnia 1942 roku, ale kłopoty podczas prób prototypów i konieczność wprowadzania zmian konstrukcyjnych drastycznie opóźniły rozpoczęcie produkcji. Ostatecznie pierwszy egzemplarz nowego "Myrsky" II (wojskowym numerem ewidencyjnym MY-5) zbudowano dopiero w grudniu 1943 roku. Pozostałe maszyny miały być dostarczone do końca pierwszej połowy 1944 roku. Jednak po awarii samolotu MY-6 w dniu 23 czerwca 1944 roku produkcję wstrzymano i wznowiono dopiero na przełomie lipca i sierpnia 1944 roku.

"Myrsky" II miał sklejkowe pokrycie tylnej części kadłuba (jak w egzemplarzu nr MY-3 po remoncie), wzmocnioną konstrukcję skrzydeł i usterzenia oraz uzbrojenie złożone z czterech karabinów maszynowych. Ponadto pod skrzydłami zamontowano zaczepy typu RMS-100 do przenoszenia dwóch bomb o masie po 100 kg każda lub dwóch zbiorników paliwa o pojemności po 150 litrów każdy. Masa startowa seryjnych "Myrsky" II wzrosła do około 2950 kg. (25 kg więcej od pierwszej poprawionej wersji prototypu- doskonały wynik).

Jednostki wyposażone w "Myrsky":
1. eskadra dywizjonu rozpoznawczego TLeLv 12 (Tiedustelulentolaivue 12) w Mensuvaara, 2. eskadry. Do 4 września samoloty TLeLv 12, dywizjon TLeLv 16 w Vartsila.

Po wojnie, na wyposażeniu:
dywizjonach HLeLv 11 (przekształcony w grudniu 1944 roku z TLeLv 12), HLeLv 13 (przekształcony z TLeLv 16). Loty tych myśliwców zawieszono ostatecznie po katastrofie egzemplarza nr MY-28 w dniu 9 maja 1947 roku, w której poniósł śmierć pilot Kapteeni K. Ikonen z HLeLv 13. Ostatni lot (potrzebne było specjalne zezwolenie) odbył się 10 lutego 1948 roku, gdy egzemplarz nr MY-50 przeleciał z Kauhava do Tampere. Do 1953 roku wszystkie samoloty oficjalnie wycofano ze służby i zezłomowano. W trakcie służby samolotów "Myrsky" odnotowano 51 wypadków (głównie podczas lądowania i w locie nurkowym), podczas których utracono aż 21 maszyn i 4 pilotów.

Wymiary: rozpiętość 11,00 m, długość 8,35 m, wysokość 3,00 m
Masy: masa własna 2337 kg, masa startowa 2947-2953 kg, masa startowa maksymalna 3213 kg (wg innych źródeł 3127 kg)
Osiągi: prędkość maksymalna 535 km/h na wysokości 3400 m, prędkość maksymalna 470 km/h na wysokości 0 m, prędkość przelotowa 356 km/h (wg [2] 399 km/h, wg [3] 438 km/h) na wysokości 3000
Pułap: 9500 m (wg innych źródeł 9800 m)
Zasięg: 500 km, zasięg maksymalny (z dodatkowymi zbiornikami paliwa) 1200 km (wg innych źródeł tylko 933 km)
Rozbieg/ dobieg: 300 m/ 400
Napęd: jeden 14-cylindrowy silnik gwiazdowy w układzie podwójnej gwiazdy, chłodzony powietrzem, typu Svenska Flygmotor STW C-3G o mocy 794 kW (1080 KM), napędzający 3-łopatowe drewniane śmigło przestawialne typu VLS 8002 o średnicy 3,0 m
Uzbrojenie: cztery stałe karabiny maszynowe kalibru 12,7 mm typu LKK/42 w przodzie kadłuba nad silnikiem (z zapasem po 220 nabojów na wewnętrzny i po 240 {wg [3] po 260} nabojów na zewnętrzny karabin) oraz dodatkowo dwie bomby o masie po 100 kg każda na zewnętrznych zaczepach pod skrzydłami